kultowa koszęcińska knajpa

To jest jedno z takich zdjęć, o jakich pisałam dwa posty wstecz.
Wyłowiłam na profilu pana Jozefa Koryckiego (na zdjęciu), któremu dziękuję za zgodę na opublikowanie.

1979 rok
Ja takich czasów nie pamiętam.
Chociaż jako dwulatka podobno bywałam częstym gościem tego przybytku.
Kiedy miała się urodzić moja siostra przyjechałam do Koszęcina z mamą w zaawansowanej ciąży i nianią. Zadaniem niani było zajmowanie się dzieckiem już urodzonym. Niania zabierała dziewczynkę Kasię i wychodziła. Codziennie wychodziła na spacery, lato było spacerować można było długo. I tak by sobie spacerowały aż do późnej jesieni, gdyby nie to, że któregoś razu pani ze Ślaskiej zaczepiła Babcię i oburzona mówi: a ta świekra od waszej córki to dziecku nawet cukierka nie kupi. Babcia zdziwiona jaka świekra, jakie dziecko i co za cukierek?
No i w ten sposób się wydało, że niania z dzieckiem Kasia lat niecałe 2 codziennie szła do knajpy na kieliszeczek wódeczki.
Kieliszeczek nie kieliszeczek, dzisiaj nikt nie dojdzie ile ich było dość, że niania musiała spakować walizeczkę i wrócić do rodzinnej wsi.
A wszystko przez to, że żal jej było paru groszy na cukierka dla "wnuczki". 

Więc wiecie, kiedy coś robicie dbajcie o szczegóły. I pamiętajcie, że bajtel na Śląsku to małe królewiątko, szczególnie dla starzyków. 

Jeśli ktoś ma zdjęcia Śląskiej czy z zewnątrz czy z wewnątrz to proszę o kontakt. A wspomnienia również mile widziane.

poszukiwane ridingery

Czy ktoś z koszęcinian posiada może w domu grafiki Ridingera? Wyglądają mniej więcej tak jak ta na zdjęciu.
Spotkałam się tutaj z nimi i jestem ciekawa czy było/jest/ ich więcej. Można się kontaktować prywatną wiadomością, jeśli właścicielowi zależy na dyskrecji.

Johann Elias Ridinger (ur. 16 lutego 1698 r. w Ulm, zm. 10 kwietnia 1767 r. w Augsburgu) – niemiecki malarz, grafik i rysownik, znany zwłaszcza z wielu serii miedziorytów przedstawiających obrazy z życia zwierząt oraz sceny łowieckie i jeździeckie.

Naukę malarstwa rozpoczął w wieku 14 lat u malarza Christopha Rescha w Ulm, a następnie studiował rysunek w Teutsche Academie założonej przez Joachima von Sandrarta. Około 1716 r. przeniósł się do Augsburga, gdzie w atelier Johanna Falcha uczył się rysunku zwierząt, zwłaszcza koni. Na zaproszenie hrabiego Wolfa von Metternicha kolejne trzy lata spędził w Regensburgu, doskonaląc się w rysowaniu koni dzięki obserwacjom w tamtejszej szkole jeździeckiej. Po powrocie do Augsburga podjął studia z zakresu miedziorytu i akwaforty u Georga P. Rugendasa w tamtejszej Stadtakademie.

W 1723 r. otworzył w Augsburgu wydawnictwo, w którym rozpoczął wydawać rysowane, a następnie rytowane przez siebie dzieła. Z czasem pracę w nim podjęli również jego synowie Martin Elias (1730-1781) oraz Johann Jacob (1736-1784) – obaj również byli grafikami i rytownikami. W 1759 r., w uznaniu działalności artystycznej i wydawniczej, J. E. Ridinger został powołany na rektora augsburskiej Stadtakademie. Po jego śmierci działalność wydawniczą kontynuowali jego synowie. Później wydawnictwo zmieniło nazwę na Martin Engelbrechtschen Kunsthandlung.

Główną część prac artysty stanowią dzieła o tematyce łowieckiej, jeździeckiej i przedstawienia dzikich zwierząt. Ridinger, jako baczny obserwator, posiadł umiejętność ukazywania zwierząt w charakterystycznym dla nich ruchu. Sytuował je zwykle na tle krajobrazu, przedstawionego w nieco dekoracyjny, ornamentalny sposób, właściwy dla stylistyki rokokowej. Do najbardziej znanych cykli grafik artysty należą:

•             Książęce zabawy łowieckie (36 arkuszy),

•             Zwierzęta (126 arkuszy),

•             Obserwacje dzikich zwierząt (40 arkuszy),

•             Zwierzyna szczwana psami (28 arkuszy),

•             Nowa sztuka jazdy (22 arkusze),

•             Nowa szkoła jazdy (8 arkuszy),

•             Raj (12 arkuszy).

Łącznie J. E. Ridinger stworzył ok. 1600 prac, które cieszyły się uznaniem długo po śmierci artysty. Jego twórczość spopularyzowało wydanie w 1817 r. albumu Galerie Ridingerscher Tier- und Jagdstücke. Liczne wznowienia rycin artysty wychodziły jeszcze przez cały XIX wiek, a pochodzące z nich motywy były także wykorzystywane w zdobieniu porcelany, ceramiki i tapet. W 1856 r. Georg August Wilhelm Thienemann opublikował “Leben und Wirken des unvergleichlichen Thiermalers und Kupferstechers Johann Elias Ridinger” (Leipzig, Weigel, 1856) – obszerne omówienie życia i twórczości Ridingera z katalogiem jego dzieł.

Dzieła Ridingera znajdują się w wielu różnych muzeach świata, oprócz kolekcji niemieckich m.in. w amerykańskim National Museum of Wildlife Art w Jackson, Wyoming, w British Museum w Londynie, w Fitzwilliam Museum w Cambridge, w słowackim Muzeum Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w Zwoleniu (kolekcja w Sv. Antonie). W Polsce szereg grafik Ridingera znajduje się w zbiorach Biblioteki Narodowej. Na rynku aukcyjnym pochodzące z epoki odbitki jego rycin są dość rzadkie.

źródło: wikipedia